Ludzie 'niewyglądający'

Nauczeni uprzedzeń, ukierunkowani określonym torem koleżeńskich wzorców, nie dopuszczamy wyjątków. Tak jest wygodniej. Brak akceptacji ludzi znacząco różniących się od nas to nie kwestia strachu, a wygody. Czuję się przecież dobrze, a pod tym względem nie potrzebuję wcale lepiej! Określamy niektórych mianem nieatrakcyjnych i niewyglądających. Zatrzymajmy się na chwilę przy niewyglądających. Widok ludzi biedniejszych jest nieodzownym elementem krajobrazu miasta, w moim Wrocławiu bardzo często spotykam bezdomnych. Niektórzy z nich bardzo nachalnie proszą o pomoc, i właśnie przez nich Ci spokojni i zasługujący na wsparcie cierpią. Do niedawna wielu próbowało nie żebrać, a działać na zasadzie wymiany, pokazując w zamian ochłapy swojego talentu w formie publicznych wystąpień. Dzisiaj, przez rosnący problemy błagania i wyciągania wręcz pieniędzy od przechodniów, Ci się zrażają, pałają niechęcią do bezdomnych i synonimizują ich z nierobami.

Jak tutaj brakuje magii publicznych występów! Harmonijka w ustach ludzi, którzy chcą zmienić powszechne zdanie o sobie brzmi jak piękniejsze poezje. Niejednokrotnie ludzie 'niewyglądający' udowodnili ile mają w sobie wspaniałości! Szukam takich występów, szukam występów nieskalanych komercją, występów radości i udowodnienia. Szukam słuchania, wysyłania dzieci, aby wrzuciły pieniążka do puszki. Dziś prawdziwych, ulicznych artystów już nie ma. Wyparli ich ze sceny showmani, kochający uliczną popularność, traktujący to wyłącznie jako 'więcej i więcej'.

Określenia ludzi 'niewyglądających' zacząłem używać po jednym z takich pięknych, publicznych występów. Matka wysłała swoją pociechę, żeby wrzucić kilka drobnych do kubka z fast foodu, który przed chwilą został wygrzebany przez artystę. Grał na gitarze i śpiewał. Grał naprawdę dobrze, a śpiewał tak pięknie! Instrument miał brudny i podrapany, gdzieniegdzie wyblakły naklejki starych zespołów, markerem na pudle napisał 'grunge is dead'. Gitara była jednak perfekcyjnie nastrojona. Wkładając tyle pasji w instrumenty, w zamian chcą one grać same. Oczy miał zamknięte, po prostu grał, i przeżywał kolejne akordy. Dziewczynka długo się wahała, zrezygnowana ostatecznie się popłakała. Powiedziała, że boi się podejść do tego NIEWYGLĄDAJĄCEGO pana.

Złośliwość stworzenia obdarzyła nas uczuciami, niektórzy tylko lepiej je ukrywają. W każdym człowieku drzemie piękno i wrażliwość, musimy tylko odpowiednio poszukać, lub pozwolić to odkryć! Nie zapominajmy o byciu istotami społecznymi, działającymi niekoniecznie na korzyść bliźnich, ale z pewnością nie na ich szkodę! Pozwolę posłużyć sobie zaskakującą prostotą na koniec: Bądźmy dla siebie mili i nie oceniajmy po nie wyglądaniu!